คำสุดท้าย - พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
คิดจะลืม ลืมเธอ ให้ได้ รู้บ้างไหม มันนาน แสนนาน
รู้บ้างไหม มัน ทรมาน กับคำเลิกรา แล้วเธอเดินจากไป
** คนที่เคย เคยห่วงใยอยู่ คน ที่เคย ใกล้ชิดผูกพัน
ก็แล้วทำไม ทำไมคนนั้น กับคนที่เธอ รักมากกว่า
*( ฉัน) จึงยอม ยอม หนี เพราะใจมันรู้ ดี
เคย ผิดหวังและต้องหวั่นไหว กับคำ สุดท้าย (เสียใจ)
มันสายเกินไป สายเกินไป (เพราะคำนั้น) (สายเกินที่จะทน )
( * )
( ** , * , * , * )
Advertisment
