ช่างมันฉันไม่แคร์ – ไท ธนาวุฒิ
กี่เช้าที่เราตื่น กี่คืนที่เราฝัน กี่วันแห่งชีวิต ใครลิขิตใครเขียน
ช่างเหมือนดั่งเทียน เล่มน้อย
หยากฝนที่หล่นพรำ หยดน้ำตาเจ็บช้ำ ตอกย้ำใจให้จำ เจ็บช้ำและรอคอย
เช้า ยันบ่าย ย้าย ลงเย็น ชีวิตความเป็นอยู่ เหมือนดั่งเล่นละคร
กี่เท้าที่เราย่าง กี่ทางที่เราเดินไป กว้างไกลสุดขอบรุ้ง พรุ่งนี้คงจะเห็น คนก็เป็น อย่างนี้
เมื่อหิวก็อยากกิน ด้วยลิ้นอันกระหาย ด้วยกายอันต้องการ จากงานที่ลำเค็ญ
เห็น กันอยู่ รู้ ทุกคน บางครั้งเราสับสนไร้แม้แต่คนเข้าใจ
Advertisment
