ตังเก – พี สะเดิด
ฉันเกิดอยู่แดนอีสาน ถิ่นกันดารที่เขาดูหมิ่นดูแคลน
จากไกลไปหากินต่างแดน ก็อาลัยแสน เมื่อจำต้องพรากบ้านมา
ร่อนเร่พเนจรไป เหมือนนกไพรที่ไร้พงพนา ไม่ได้จับไถ เลยไปจับปลา
ไม่ได้ทำนาเลยมากับเรือตังเก
แรก แรก ก็กลัวหลาย หลาย ต้องเมามายคลื่นโอละเห่
คิดถึงแม่ที่เคยไกวเปล โอ้เปลน้อยคือเรือตังเก มีแม่ทะเล กล่อมนอนแฮง แฮง
* แม่โมโหใครมา หรือเป็นตำราให้ลูกแข็งแกร่ง
ลูกขอปูขอปลา มาก มาก เถิดหนา พอเป็นค่าแรง
ทะเลมันถมไม่เต็ม เหมือนคนใจเค็ม ที่คอยยื้อแย่ง
คนจนก็ถมไม่เต็ม แต่ใจไม่เค็ม ทำงานเข้มแข็ง
อยากมีเรือสักลำ จะพาคนงาม ที่คิดจะแต่ง
ลอยล่องลำนาวา ให้ปลาอิจฉา เวลาคลื่นแรง
Advertisment
