ฟั่นเฟือน – พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
จากครั้งเราเคยมีกัน อยู่ ๆ ก็พลัน มาทิ้งกันไป เจ็บช้ำเธอทำกันลงได้ หักอกห้ามใจไม่เคยลืมลง
เจ็บนี้มันแรงเกินตัว เรื่องราวในหัว มันตามมันเตือน จะพร้อมจะยอมฟั่นเฟือน สติเลอะเลือน ถ้าลืมได้ลง
* ไม่อยากรู้ว่าตัวเองเป็นใคร ไม่อยากรู้ว่าเคยรักใคร ไม่อยากรู้ว่าเคย เคยถูกใคร หลอกจนเสียคนอย่างนี้
ไม่อยากรู้ว่าตัวเองเป็นใคร ไม่อยากรู้ว่าเคยนอนร้องไห้ ไม่อยากรู้ว่าเคย เคยให้ชีวิตใครไป
เจ็บลึกมันจมลงใจ สลบไสลไปเลยคงดี ให้ฟื้นมาเป็น เป็นคนที่ไม่มีเรื่องราว ไม่มีหัวใจ
( ซ้ำ * )
( ซ้ำ * )
Advertisment
