ตังเก – พงษ์เทพ กระโดนชำนาญ
ฉันเกิดอยู่แดนอีสาน ถิ่นกันดารที่เขาดูหมิ่นดูแคลน
จากไกลไปหากินต่างแดน ก็อาลัยแสนเมื่อจำต้องพรากบ้านมา
ร่อนเร่ พเนจรไป เหมือนนกไพรไร้พงพนา ไม่ได้จับไถเลยไปจับปลา ไม่ได้ทำนา เลยมากับเรือตังเก
แรกแรก ก็กลัวหลายหลาย ต้องเมามาย คลื่นโอละเห่
คิดถึงแม่ที่เคยไกวเปล โอ้เปลน้อยคือเรือตังเก มีแม่ทะเล กล่อมนอนแรงแรง
* แม่โมโหใครมา หรือเป็นตำรา ให้ลูกแข็งแกร่ง ลูกขอปูขอปลา มากๆเถิดหนา พอเป็นค่าแรง
ทะเลมันถมไม่เต็ม เหมือนคนใจเค็ม ที่คอยยื้อแย่ง คนจน ก็ถมไม่เต็ม แต่ใจไม่เค็ม ทำงานเข้มแข็ง
อยากมีเรือสักลำ จะพาคนงามที่คิดจะแต่ง ลอยล่องลำนาวา ให้ปลาอิจฉา เวลาคลื่นแรง
( ซ้ำ * )
Advertisment
