นกเขาไฟ – พงษ์เทพ กระโดนชำนาญ
ภูบ่สูง แต่ว่าห้วยมันลึก ภูบ่ลึก แต่ว่าเมืองมันไกล ภูบ่เล็ก แต่ว่าฟ้ามันใหญ่ นกเขาไฟ พาใจเรามา
ดอกไม้มาแซมเสียบผม เด็ดดมชมทั่วภูผา เรียงร้อยเป็นมาลา โปรดมา รับมาลัยแต่ง
ดอกไม้มาลัยห้อยคอ แก้มหนอก็ทาสีแดง ผ้าถุงนั้นผืนอีหล้าฮักแพง เสื้อแดง แต่งแต้มลายดอก
ภูบ่สูง แต่ว่าห้วยมันลึก ภูบ่ลึก แต่ว่าเมืองมันไกล ภูบ่เล็กแต่ว่าฟ้ามันใหญ่ นกเขาไฟ บินร่ายเล่นลม
เจ้าฟ้อนไม่อ่อนแต่สวย ผ้ามวยโพกสวยสุดสม ผิวคล้ำ ผมดำ ตาคม เอวกลม ฟ้อนรอบกองไฟ
สูบยาพันด้ายสีแดงลงแรง ถางดงพงไพร ดอกเหงื่อนั้นหอมหวลนวลใย สุขใจ ไร่ข้าวหอมกรุ่น
ภูบ่สูง แต่ว่าห้วยมันลึก ภูบ่ลึก แต่ว่าเมืองมันไกล ภูบ่เล็ก แต่ว่าฟ้ามันใหญ่ นกเขาไฟ ลงไร่ปลายนา
ดอกไม้มาแซมเสียบผม เด็ดดมชมทั่วภูผา เรียงร้อยเป็นมาลา โปรดมา รับมาลัยแต่ง
ดอกไม้ ซ่อนในรวงข้าว หนุ่มสาวเจ้าช่วยออกแรง ตีข้าวเอาดอกไม้แดง ญาติแย่ง ไปรอบลอมฟาง
ภูบ่สูง แต่ว่าห้วยมันลึก ภูบ่ลึก แต่ว่าเมืองมันไกล ภูบ่เล็ก แต่ว่าฟ้ามันใหญ่ นกเขาไฟ ดวงใจชาวดอย
ภูผา เวลาเย็นย่ำ ถิ่นถ้ำ เสียงน้ำตกย้อย หนุ่มสาวคลอเคล้าใจลอย เกี่ยวก้อย นกน้อยละเมอ
ภูผา เวลาเย็นย่ำ ถิ่นถ้ำ เสียงน้ำตกย้อย หนุ่มสาวคลอเคล้าใจลอย เกี่ยวก้อย นกน้อยละเมอ
ภูผา เวลาย่ำค่ำ ถิ่นถ้ำ เสียงน้ำตกเอ้ย นกน้อยใจลอยละเมอ เกี่ยวเธอฟ้อนรอบกองไฟ
เกี่ยวเธอฟ้อนรอบกองไฟ เกี่ยวเธอฟ้อนรอบกองไฟ ฉันเกี่ยวเธอฟ้อนรอบกองไฟ
Advertisment
