เผลอใจรัก – ไท ธนาวุฒิ
เผลอใจ ใฝ่ ปอง จึงหมอง หม่น เสียดายที่เกิด มาจน สู้ทนฟังคำ เย้ย มา
เสียดสี ทิ่มแทง ในใจ ผลักไส ให้ไปไกลตา ค่า มี ก็เพียง ดอกหญ้า เจ้าดอกฟ้า งามเด่น
รักจริง จากพี่ ชาวดิน ยุพิน จึงมอง ไม่เห็น
ชื่นชม ชาวฟ้า ใช้เงินตรา เช้า เย็น เจ้าเพลิน หลงเล่น เอารักเซ่นเงินตรา
ซักวัน เจ้าคง คิดถึง พี่ คิดถึงรักเก่า เรามี เจ้าพลี รื่นรมณ์ สมอุรา
พรอดรัก กันเพียง ลำพัง ต่างหวัง เคียงชีวา สี่ ปี ไม่มี คุณค่า วาสนา พี่ต่ำ
คิดหา คนช่วย ปลอบใจ นี่ไฉน แผลใจ ลุกลาม
รักต้อง ติดลบ เมื่อได้พบ คนงาม ปวดใจ เช้าค่ำ ครวญรักคร่ำ ก่อนเอย
Advertisment
