ลมรำเพย – ไท ธนาวุฒิ
จากไปแล้วดั่งลมรำเพย โอ้ อกเอยไม่หวนกลับหลัง
ดั่ง ราตรีที่ลืมรุ้งราง ดุจดาวที่หลงฟ้ากว้าง ดั่งทางที่ร้างสัญจร
จากไปแล้วหนอความหวังดี คอย จู๋จี๋ห่วงใยไถ่ถอน
แว่นเสื้อผ้า หยูกยากระเช้าเง้างอน อยู่ตรงในฟูกหมอน ไถ่ถามกับความคิดถึง
* เพียงน้ำคำกล่าวลาเข้มแข็ง ขวัญโรยอ่อนเรี่ยวแรง หลั่งรินร่ำลาคราหนึ่ง
จากก็เจ็บ อยู่ก็จำเจจึง ไปเพื่อไถ่ถามถึง ห่วงหากันอีกสักหน
** เหม่อมองแล้ว เมื่อไหร่จะมา ห่วงหนักหนาว่าจะสับสน
ไต่แสงดาวกับใครกี่คน ไปเพื่อจะหลุดพ้น หรือ ตั้งใจไปเหงา
(ซ้ำ * , ** )
Advertisment
