กลางสายหมอก – อุ๊ หฤทัย ม่วงบุญศรี
กลางสายหมอก เด็กคนหนึ่ง วิ่งตาม ผีเสื้อ กับหมู่ แมลง ที่บิน ไป
เธอ ก้าวผ่าน สู่ความงามท่ามกลาง ไม้ดอก ที่จุดอารมณ์ ให้เลยไกล
เป็นอีกวันที่แสนอบอุ่น จากไอดินแสงแดด ฟ้าที่งามสด เมฆที่ลอยอยู่ ดูช่างงามเหลือเกิน
ลมพัดอ่อน บอกเวลาล่วงเลย คล้อยบ่าย แต่เด็กคนเดิมก็ยัง ซน
ทางสายใหม่ ส่งเธอไปเส้นทางสายเปลี่ยว โดดเดี่ยวเดียวดายวกเวียน วน
* บนเส้นทางที่สวยจับจิต เปลี่ยนเป็นความว่างเปล่า
ฟ้าก็ดูหม่น เมฆก็ลอยจาก สิ่งงาม ๆ ลางเลือน
ของใหม่ ๆ สีสันแปลก ๆ ชักพาให้เธอหลงเพลิน
ทุก ๆ สิ่งเหมือนจะฉุด ให้หลงละเมอ ให้ตัวเธอเองก้าวเดิน ไปผิดทาง
เธอร้องไห้ อยากให้ใครชักคน ชี้นำ กลับสู่ที่เดิม ที่เธอ มา
(ซ้ำ *)
ของใหม่ ๆ สีสันแปลก ๆ ชักพาให้เธอหลงเพลิน ทุก ๆ สิ่งเหมือนจะฉุด ให้หลงละเมอ
ให้ตัวเธอก้าวเดิน ไปสู่ภาพลวง ๆ แสงสีหลอก ๆ โน้มนำ ให้เธอหลงทาง
พบว่าชีวิตโดดเดี่ยว หงอยเหงาเปล่าเปลี่ยว จนอยากกลับไปที่เดิม ที่จากมา
Advertisment
