คนไข้ - โบกี้ไลอ้อน
* เหมือนจะไม่สบาย เป็นอะไร แทบจะฝืนยืนไม่ไหว แค่ได้ยิน คำลาเธอเอ่ยมันมาว่าต้องไป
หัวใจ ไม่สบายทำยังไง มีแค่น้ำตาที่ไหล
เกินจะยื้อเยียวยา ได้แต่มองตา ยอมรับการ ตัดสินใจ
เมื่อความรักเรานั้นสุดทาง ทั้งที่เธอ เป็นเหมือนทุกอย่าง
ใจอ่อนแรง หมดสิ้นความหมาย ตั้งแต่เธอเดินไป
และคงมีฝนโปรยปราย ตกลงมาเมื่อย่างกราย กอดไว้เท่าไหร่ ยิ่งเปียกไปทั้งใจ
แค่เศษเพียงเสี้ยว หัวใจ อีกครึ่งของฉันหายไป ไม่ว่าจะรักเท่าไหร่ แต่ตัวฉันนั้นรู้สึก
( * )
เมื่อไหร่เธอจะโทรกลับ ได้แต่เฝ้ามองที่โทรศัพท์
จนหลับไป อยากให้ใครปลุกฉันไว้ บอกได้ไหม
ว่าไม่นาน เดี๋ยวก็คงตื่น มันก็แค่ฝันข้ามคืน
แต่แล้วในความเป็นจริง ทุกคำบอกลามันยากจะรื้อฟื้น
น้อมรับทุกคำลาจากแม้ว่าหัวใจนั้นจะไม่อยาก
ให้เธอไป หมดดวงใจ อยากกอดไว้ ที่รินไหลคือน้ำตา
แต่ค่ำจนฉันตื่น ดวงใจที่ช้ำข้ามคืน พรุ่งนี้จะไม่มีเรากับรักเก่าๆ ที่เธอเคยทนฝืน
รู้ว่าเธอต้องไป (อดทนแม้ช้ำทั้งใจ) รู้ดีมันก็รู้ดีแต่ยังรับมันไม่ไหว ร้อน รุม ลึกในใจ
( * )
ไม่อาจเก็บเธอไว้ ได้แต่ข่มใจไว้ ทนฝืนให้มันผ่านไป
เรื่องราวร้ายๆ ที่สักวันมันคงคลี่คลาย
ไม่ว่าเจ็บเท่าไหร่ อาจจะปวดเกินไป ความช้ำคงจะผ่านไป
ได้แต่หวังว่าสักวัน หัวใจคงจะหายไม่สบาย
Advertisment
