ชีวิตนก – ปู พงษ์สิทธิ์ คัมภีร์
นกสู้ไม่ถอยไม่ท้อ แม้นานจะรอ รอจนวันถึงเส้นชัย
ถึงเหนื่อยถึงเพลียจะสู้ไป ให้ทำอย่างไร เพราะใจมันมั่นเหลือเกิน
ใครสู้นกก็ยิ่งสู้ให้ใครได้รู้ นกจะเป็นศิลปินใหญ่
เป็นดาวดวงใหญ่ ใหญ่ ๆ ๆ ๆ กว่าใคร ในหมู่ดาวของเมืองไทย
แล้ววันนี้ใครก็ได้รู้ ได้มองได้ดู ทุกซอกมุมของเมืองไทย
นกยืนบนภูที่สูงเสียว ขึ้นว่าเหนื่อยตัวเป็นเกลียว ตอนหยัดยืนยิ่งไปใหญ่
เด็กหนุ่มเด็กสาวดาวดวงใหม่ อยากจะเบียดอยากจะยืน แทนที่ ๆ นกยืนอยู่
สู่รู้มากเข้าเป็นสืบรู้ ปอกเปลือกเปลือยนกออกดู นกล่อนจ้อนกลางดวงไฟ
ถ้าเมื่อไหร่นกเดินออกไป ไม่มีใคร ๆ เข้ามาห้อมล้อม
ความเคยมั่นใจสูญสลายพลัน นกปากคอสั่นเที่ยวเดินถามใครต่อใคร
ว่านกยังดังยังหนึ่ง ผู้คนยังรักยังหลงที่สุดใช่ไหม ใช่ไหม ใช่ไหม
ความภาคภูมิใจที่นกรู้ ทุกชนชั้นต่างรักต่างหลงรักนกกว่าใคร ๆ
เห็นหน้านกต้องสบายใจ ต้องยิ้มอิ่มใจ แล้วมีใครเห็นใจนกบ้าง
ถ้าสักวันนกตกลงจากฟ้า ใครจะแล ใครจะเหลียวดูนกบ้าง
เพราะความจริงไม่มีใดยืนนาน ไม่มีใดจีรัง สูงสุดคืนสู่สามัญ
ถ้าเมื่อไหร่นกตกลงไป นายห้างเหลือบไรที่เคยห้อมล้อม
จะถนอมรักนกอย่างที่เคยไหม หรือทิ้งนกไปดั่งตัวอย่างที่ผ่านมา
คุณค่าค่อยหายตามอายุขัยอย่างใครต่อใคร มากคนที่เห็นใช่ไหม ใช่ไหม ใช่ไหม ใช่มั้ยฮ้า
นกยืนบนภูที่สูงเสียว ขึ้นว่าเหนื่อยตัวเป็นเกลียว ตอนหยัดยืนยิ่งไปใหญ่
เด็กหนุ่มเด็กสาวดาวดวงใหม่ อยากจะเบียดอยากจะยืน แทนที่ ๆ นกยืนอยู่
เพราะความจริงไม่มีใดยืนนาน ไม่มีใดจีรัง สูงสุดคืนสู่สามัญ
Advertisment
